A nosa Andaina
A data do primeiro ingreso hospitalario queda sempre na memoria, como se fora ese o momento no que todo comezou. Pero eu, Marta, penso que a historia desta nova andaina xa comezara antes dese día, e tamén antes das dezasete operacións, dos meses de permanencia no hospital, das crisis de ansiedade, do medo e da incerteza.
A nosa historia comeza moito antes de que entendéramos que algunhas portas se pecharan para sempre. E que só aceptando isto poderiamos abrir as novas.
O punto de partida
Jesús bromeaba con que era inmortal.
“Non te preocupes, que son inmortal”, respondía cando eu lle dicía que fumaba demasiado, ou que o seu almorzo era de todo menos saudable.
Daquela Jesús, Chuppy, cantaba en orquestas e eu tiña un bo posto de traballo nunha multinacional. Tiñamos dous fillos pequenos. Eran días nos que a vida era todo o tranquila e acomodada que permitían os nosos ingresos, dos que non nos podiamos queixar.
Pero o corpo de Jesús levaba tempo librando unha batalla, da que el non foi consciente ata que comezou a manifestarse aquel día de febreiro de 2016.
Esa mañá chegou á casa dicindo que se atopaba moi mal e necesitaba que o levase ao hospital. De camiño, mostrou dificultades para falar. Unha vez alí, non foi quen de camiñar dun edificio ao outro. Non era hipertensión, nin estrés, nin ansiedade, como afirmaba inicialmente quen nos atendeu nun primeiro momento.
Comezou a mellorar cando o conectaron a un gotero con insulina; pasou o susto…
Pero benvido á diabetes.
O longo camiño por diante
Jesús levaba tempo cunha molestia nun dedo do pé á que non lle dera ningunha importancia. Só cando soubemos o diagnóstico fomos conscientes do grave que podía ser, e de feito, foi.
A molestia resultou na amputación do dedo, e durante a operación descubriron unha falta de circulación con infección. Resultado: unha nova amputación.
A partir de entón o tempo detívose para nós, como se detén para tantas persoas que pasan por ingresos hospitalarios prolongados. Fixo falla un ano de curas que transcorreu entre a incerteza e o medo ao que estaba por vir. Naqueles meses, cheos de renuncias, comezaron a pecharse as portas que pensamos que sempre ían estar abertas. Máis tarde soubemos, ademais, que sería necesario amputar o outro pé.
O tempo detivérase para nós, pero non para o resto do mundo. Os nosos fillos aínda eran pequenos, e coindiciu naquel tempo que a miña nai tamén houbo que ingresala. A súa enfermidade rematou coa amputación da perna esquerda completa.
O meu traballo, ao que antes me adicara con entusiasmo, ía quedando nun segundo ou terceiro plano. Algúns dos xefes mostraban menos empatía que outros.
E Jesús continuaba ingresado, cada día máis triste. As próteses que nos proporcionaron no hospital non lle servían para camiñar, con elas a dor era insoportable.
Eu non sabía como axudarlle a el, e tampouco a min mesma: comecei a durmir mal e comer peor. Sufría ataques de cansancio e nubosidade repentinos… e acabei perdendo o traballo.
A nova folla de ruta
Se estás lendo esta historia, pode que te atopes nunha situación parecida á que vivimos nós. É por iso que quero dicirche que hai un punto común no camiño que percorremos as persoas que enfrontamos un duelo permanente: a aceptación de que hai portas que se pechan para sempre.
É imprescindible porque só así podes comezar a trazar o mapa que precisas para continuar a andaina; para abrir portas novas.
Cando me despediron, díxenlle adeus á Marta de antes para darlle a benvida á nova. Adiquei os meses que seguiron á miña marcha da multinacional a reciclarme, aproveitando o aprendido nas sesións de coaching ás que tivera oportunidade de asistir.
Quería emprender, e comprendín que o novo proxecto tiña que adaptarse a min e ás miñas novas circunstancias, e non ao revés. Iso si: a honestidade, a transparencia, o saber facer e a profesionalidade continuarían sendo os meus valores.
Era necesario deixar atrás o que perdéramos e aprender a sorrir
Enfocámonos en avanzar, en poñer cor ao noso futuro
Os primeiros pasos
Xa sabíamos a teoría, pero… a que portas tiñamos que chamar para ir cara adiante? Cal era o botón que había que premer para pasar ao seguinte paso?
Se nos rendísemos entón, non teriamos inventado aquela especie de sandalia coa que Jesús puido aprender a camiñar de novo. Primeiro pola nosa casa, e despois polas rúas de Vilalba.
Tampouco teriamos atopado a aqueles dous rapaces de Vilagarcía, ortoprotésicos, que por fin puideron fabricar unha prótese para o tipo de amputación de Jesús. Esta prótese permítelle camiñar a día de hoxe e non depender tanto da cadeira de rodas.
Aprendimos que estar en rebeldía co sistema non axudaba, pero si investigar e informarnos sobre os pormenores do funcionamiento das institucións. Iso permitiunos aforrar moitos cartos e, dende que tivemos a información, tamén tempo.
Neses meses coñecimos o departamento de humanización do centro hospitalario, e chega ata hoxe o noso agradecemento ás persoas que traballan nel. O meu marido entrou no hospital como Jesús Fernández e saíu como “O cantante da cuarta planta”; dende aquela, ademais, colabora como voluntario.
Naqueles días tamén comezamos a poñer remedio e vontade a eses obstáculos que implica vivir no rural galego cunha discapacidade
Pasiño a paso, por fin, comezamos a avanzar
Nova Andaina, bo camiño
Lembro a impotencia e incerteza que sentimos cando non tiñamos ningunha pista sobre cal era paso seguinte, nin sobre cando poderiamos dalo. Non sabiamos a que portas chamar, como tratar coas institucións, como xestionar aspectos cotiáns da nosa vida…
Son cousas que sei agora e antes non sabía, información que me tería axudado a avanzar con máis calma e a sortear os obstáculos deste novo camiño polo que a vida nos levou.
É certo que a andaina continúa: a ferida dun dos pés de Jesús aínda está cicatrizando, e eu sigo sufrindo as consecuencias daqueles meses tan duros de ansiedade e estrés. Pero avanzamos coa crenza de que son moitas as portas que aínda nos quedan por abrir… e tamén a ti, se estás atravesando unha situación como a nosa.
